Młodzi Gniewni

Rozmówcami Marginesu Leona są Daniel Klakla i Wojtek Łętocha. Młodzi z pewnością ale czy gniewni?

Margines Leona: Jak zaczęła się Wasza przygoda z siatkówką?

Daniel: Moja przygoda z siatkówką zaczęła się w drugiej klasie gimnazjum. Swoje pierwsze kroki w tym kierunku stawiałem pod okiem mojego ówczesnego nauczyciela od wychowania fizycznego - Tomasza Suma, a że całkiem mi to wychodziło, to zacząłem się udzielać gdzie tylko mogłem zagrać, potrenować czy poodbijać. Tak doszedłem do momentu, w którym znajduję się teraz, czyli nadal gram gdzie tylko mogę i gdy tylko mam na to sposobność.

Wojtek: Moja przygoda  z siatkówką zaczęła się na "Albercie" prowadzonym przez Marka Kutrzebę. Razem z kolegami z ulicy chodziliśmy co środę grać. Tam nauczyłem się podstaw siatkówki.

ML: Jak w Waszej ocenie gra w klubie Dalin wpłynęła na obecną postawę jaką prezentujecie na boisku? Czego nauczyły Was treningi w klubie?

D: Gra w klubie Dalin Myślenice, według mojej oceny, już od końca roku 2013-tego nie ma wpływu na to,  jak gram, gdyż z końcem w/w roku przestałem być zawodnikiem tego Klubu. I nie mówię tutaj o formalnościach typu „ważność karty gracza” lub temu podobne. Po prostu - przestałem chodzić na treningi, jeździć na mecze i według własnego mniemania automatycznie przestałem być zawodnikiem klubu, ale w tej kwestii każdy ma swoje racje. Abstrahując od wszystkiego, większość meczy, które odbyły się w roku 2013tym, odbyły się bez mojego udziału na boisku, gdyż od początku września do połowy listopada pracowałem w Szwajcarii.  A odnosząc się do tego, czego nauczyłem się na boisku będąc zawodnikiem. Na pewno pozycji, w których powinienem się znajdować na boisku, w zależności od przydzielonej roli, bo moje początki w klubie zaczynałem w roli przyjmującego a jak każdy może sprawdzić kończyłem jako libero. Treningi mieliśmy w grupie, większej lub mniejszej, więc nie zawsze można było sowicie spocić się na boisku, lecz bardziej wynikało to z zaangażowania poszczególnych osób, aniżeli z braku zadawanych ćwiczeń.

W: Ja poczyniłem ogromne postępy pod skrzydłami Trenera Wojtana. Przychodząc do klubu byłem jednym z najsłabszych, jak nie najsłabszym zawodnikiem (ci którzy pamiętają moje początki na treningach wiedzą o czym mówię:) Gra w klubie nauczyła mnie, że siatkówka to nie tylko umiejętności lecz także upór oraz dążenie do celu.

ML: Jaki był powód rezygnacji z gry w klubie?

D: Moja rezygnacja z gry po części wynikła z tego, że zacząłem pracować za granicą a po części także z tego, iż nie odnajdywałem się w otoczeniu tak młodych kolegów z drużyny. Trzeba pamiętać, że kończąc swoją przygodę z Dalinem miałem skończone grubo ponad 25 i pół roku życia. Gra w jednej drużynie z chłopakami w przedziale wiekowym dużo niższym ode mnie, na tym etapie życia po prostu „mi nie leżała”. Chodzi także o zaangażowanie i podejście do grania w klubie. Pewne rzeczy w wykonaniu niektórych osób najzwyczajniej w świecie mi się nie podobały.

W: Zakończyłem grę w Dalinie ponieważ na końcu mojej gry zaczęło się olewanie treningów przez innych chłopaków, podejście na meczach też pozostawało dalekie od ideału. Na końcu Dalin miał kryzys, który mam nadzieje już zażegnał :)

ML: Pojawiają się głosy, że tacy młodzi siatkarze powinni mieć stworzone warunki do gry przez klub. Czy gdyby istniała taka możliwość bylibyście nią zinteresowani? Czy dałoby pogodzić się pracę z treningami i rozgrywkami czy musielibyście całkiem związać swoje plany życiowe z siatkówką.

D: Trzeba pamiętać, że ja już nie jestem „młodym siatkarzem”. Gram już piętnaście lat, więc nie jest to krótki okres czasu - oczywiście niektóre osoby mają staż znacznie dłuższy niż ja (mówię tutaj o zawodnikach głównie TKKF Myślenice). Uważam, że przez ten czas, na tym poziomie lig, w których grałem i gram, nauczyłem się sporo i więcej się nie nauczę.  W moim przypadku ciężko jest określić taką zależność w sensie gdyby były warunki do gry, to czy bym się na nią zdecydował, gdyż mając chociażby na uwadze zeszły rok, mogę pracować w kraju a mogę równie dobrze w przeciągu kilku dni wyjechać za granicę, jak było w roku ubiegłym.

W: Czy trenowałbym?? Musiałbym się poważnie nad tym zastanowić. Jestem zawodnikiem, który bardzo angażuje się w grę oraz na treningach. Teraz czasu wolnego dla siebie mam bardzo mało a gra oraz treningi sporadycznie lub na pół gwizdka nie zadawalają mnie i nie mają sensu.

ML: Co sprawia, że chcecie grać w Amatorskiej Lidze Siatkówki? Jakie są jej zalety?

D: Wspomniałem już, że od zawsze lubiłem grać tyle, ile mogłem a granie w tutejszej Lidze daje taką właśnie możliwość. Jest wiele przykładów zalet tej Ligii. Podam najprostszy z możliwych - jest ona „na miejscu”, czyli nie trzeba tłuc się przez pół dnia, żeby móc zagrać mecz.

W: Z Naszą Ligą jestem od samego początku obecnie jako zawodnik lecz wcześniej jako kibic oraz próbowałem swych sił jako sędzia. W lidze jest (a przynajmniej była) super atmosfera. Poprzez ligę poznałem ogromną liczbę osób, z którymi nie tylko się gra lecz miło się z nimi spędza czas.

ML: Co jest atrakcyjnego w grze ze znacznie starszymi zawodnikami? Na boisku widoczna jest różnica w skoczności, dynamice, zasięgu czy kondycji fizycznej.

D: Nie czarujmy się, ale wszystkie różnice, które zostały wymienione są widoczne na boisku i tego nikt nie przeskoczy. Ale w tej kwestii trzeba pamiętać, że będąc młodym, skocznym, dynamicznym, mającym bardziej wydolny organizm, nie posiada się wyrobionych pewnych cech zawodnika, który już swoje „wyskakał”, który „zostawił płuca na boisku”, bo właśnie te cechy młodego zawodnika bardzo często go gubią. W pewnych kwestiach nie wystarczy siła a dokładność, nie liczy się zasięg w ataku a umiejętność trafienia w wyznaczony cel na boisku a czasami po prostu wystarczy dać przeciwnikowi piłkę wyłożoną na dłoni a to on właśnie popełni błąd. Siatkówka jest grą błędów a mecz wygrywa ta drużyna, która zrobi ich mniej.

W: Faktycznie jest dostrzeglana różnica w skoczności, dynamice, zasięgu czy kondycji fizycznej. Nie trzeba być znawcą tego sportu żeby to dostrzec. Gra ze starszymi zawodnikami daje możliwość zobaczenia i podłapania pewnich zachowań, których nie ma opisanych w książkach a których próżno szukać u rówieśników.

ML: Czy Swoimi umiejętnościami nabytymi w czasie treningów staracie się poprawiać grę zawodników swojej drużyny? Chodzi mi głównie o taktykę gry?

D: Naturalnie oczywiście, że się staram poprawić grę swojej Drużyny. Grałem w wielu dyscyplinach sportowych, ale to właśnie Siatkówka jest tą dyscypliną, w której mogę coś komuś podpowiedzieć, pokazać, bo wiem, że w pewnych elementach tej gry daję sobie radę całkiem dobrze. Ale tutaj kłania się kwestia „czego Jaś się nie nauczył…” J Tutaj oczywiście traktuję to z przymrużeniem oka, ale każdy wie ile lat spędził na boisku i jeśli się czegoś nie nauczył lub w inny sposób został przystosowany do ustawienia się na parkiecie, to teraz troszkę ciężko w pewnych elementach jest się mu przestawić. Czasami wystarczy, że dobrze stoisz na nogach w odpowiednim miejscu a piłka sama się od ciebie odbija. „Jedyne” co trzeba wtedy zrobić, to odbić ją dobrze J

W: TTKF gra bardzo długo niemalże niezmiennym składem. Jako młody za dużo nie miałem do powiedzenia. Parę korekt wprowadziłem oraz przekazałem swoje uwagi i spostrzeżenia nabyte podczas kibicowania. Staram się podpowiadać na bierząco podczas meczu kolegom i koleżankom.

ML: Jakie są plusy dla Ligii z faktu, że w drużynach grają nie tak dawni zawodnicy klubowi?

D: Zawodnicy klubowi. Hmmm… Ja w tej kwestii nie widzę żadnego problemu, oczywiście w granicach zdrowego rozsądku. Nie ma co owijać w bawełnę, że zawodnik z ligi pierwszej zawodowej zrobi większą różnicę niż ten z trzeciej, ale z tego, co sobie przypominam w tej Lidze nikogo takiego nie ma. Także robienie tutaj wielkiego halo z tytułu, że ktoś grał w trzeciej, piętnastej czy chociażby pierwszej lidze, według mnie nie ma sensu. Każdy jest tylko/aż człowiekiem i jak każdy żywy organizm ma swoje ułomności, które czasami pomagają, ale równie dobrze mogą okazać się barierą nie do przebycia w danym momencie. A poza tym, ktoś kto gdziekolwiek grał ma troszkę szerszy horyzont na boisko a to tylko poprawia wysokość poziomu Ligi.

W: W moim odczuciu młodzi zawodnicy wnoszą przede wszystkim świeżość gry. Dają tym samym możliwość rozwijania się drużynom na czym zyskać może cała Liga.

ML: Pojawiają się również opinie, że w lidze nie powinni wystepować młodzi gracze gdyż starsi zawodnicy tracą przez to miejsce w zespole jeśli zespół chce walczyć o wyższe miejsca w tabeli?

D: Patrząc na tutejszą Ligę Amatorską, to z wiadomości, które posiadam (aczkolwiek mogą być nieaktualne) w zacnym „Regulaminie” widnieje zapis, że suma lat mężczyzn przebywających na boisku musi przekraczać pewien  wiek. Przy czym, jeżeli suma lat nie spełnia normy, dana drużyna może otrzymać walkower, jeśli mimo tego go zagra. I dla mnie tutaj kończy się odpowiedź na to pytanie

W: To już sprawa organizacyjna każdej drużyny. U nas staramy się aby każdy grał. Każda z drużyn chce zająć jak najlepsze miejsce.

ML: Które mecze ligowe w których zagraliście wspominacie najlepiej i dlaczego? Czy cenniejsze jest zwycięstwo czy zaangażowanie w grę nawet mimo końcowej porażki?

D: Jeżeli chodzi o mecze, które wspominam, to zbytnio nie mam co wspominać z tegorocznej Ligi, bo zagrałem, żeby nie skłamać 3?? Ale tego nie jestem pewien. Chyba, że mówimy o innych meczach, ale to wtedy musiałbym trochę nad tym pomyśleć. Dla mnie umiejętności nie są tak ważne, jak zaangażowanie na boisku. Bardzo nie lubię kiedy drużyna się stara, ale ma jakiegoś „rodzynka”, który myśli, że wszystkie rozumy pozjadał i jemu się nie chce. Czasami faktycznie każdy ma „słabszy” dzień, ale jeżeli się stara mimo to, to wszystko idzie w jakiś sposób ogarnąć. Wolę grać i przegrać grając z drużyną, której zależy na grze, która wkłada w to serce, a czasami niemały trud, żeby w ogóle znaleźć się na boisku, aniżeli w drużynie, która mimo ostatecznego rezultatu dodatniego nie „żyje” wydarzeniami na boisku.

W: Wszystkie rozgrane mecze dały mi przydatne lekcje. Niektóre pozytywne niektóre negatywne. Nie mam swojego ulubionego meczu jak i nie mam najgorszego.

ML: Jakie są Wasze odczucia po zamieszaniu związanym z karencją i koniecznością powtórzenia meczu z drużyną 40-latków?

W: Niepotrzebne zamieszanie. Wprowadziło wiele złych emocji w Lidze, które są odczuwalne aż do teraz. Najwyraźniej dla niektórych ważniejsze jest zwycięstwo za wszelką cenę i dążenie do celu po trupach niż dobra gra i zabawa.

D: Odpowiedź na to pytanie będzie wypowiedzią samego, głównego sprawcy całego tego małego burdeliku :D Ha! czyli mnie! Bo z tego co zauważyłem, to tylko o mnie tutaj chodziło. Karencja. Z posiadanej wiedzy (nadmieniam, że znowuż mogę się mylić lub źle interpretować zawarte w „Regulaminie” założenia) tak zwana „karencja” obowiązywała nie tylko płeć brzydką, czyli mężczyzn grających lub mających zamiar grać w Amatorskiej Lidze Siatkówki w Myślenicach ale także nasze kochane Dziewczęta J. Mało tego, zapisem, który gdzieś mi się tam „obił o oczy” było to, że gra powyżej trzeciej Ligi Zawodowej, tj. Liga Druga, lub wyższa skutkuje niemożnością gry przez 5 lat. Jeśli chodzi o Ligę Trzecią, miały to być 2 lata (dwa lata). Ale pozostawię ten wątek na chwilę.

    Wracając do mojej „karencji”. Jak wspomniałem gdzieś wyżej, ale powtórzę, bo ktoś mógł przeoczyć lub źle zrozumieć. Ja swoją grę zawodową zakończyłem wraz z końcem 2013 roku. Nie odnoszę się tutaj do konkretnych dat, bo tego nie jestem sobie w stanie przypomnieć. Teoretycznie (bo jak się okazało nie w założeniu) mogłem grać od początku 2016 roku. Tutaj chcę także nadmienić, że w tej kwestii nie chodziło jedynie o mnie, bo każdy wie kto jeszcze miał grać, ale ustalone było przez Organizatora Ligi, że możemy wszyscy zagrać od początku drugiej rundy.

     No i tak też się stało. Pierwszy mecz graliśmy na początku bodajże marca, dokładnie nie pamiętam. Naszym przeciwnikiem była Drużyna z Wiśniowej. No i wszystko pięknie, ładnie, dzień meczu, sam mecz, tłumy na sali :D ogólnie pysznie. Gramy. Mecz pięciosetowy, to troszkę się przeciągło ale Ci, którzy przyszli mam nadzieję, że zawiedzeni nie wyszli, bo z mojego rozeznania na boisku poziom tej konfrontacji był całkiem przyzwoity. Nie omieszkam tutaj wspomnieć, że było kilka spornych sytuacji, ale wiadomo, sędzia nigdy nie dostrzeże wszystkiego, co oczywiście nie usprawiedliwia sytuacji, w której pod adresem sędziego padają niecenzuralne słowa. Po zakończonym meczu wiadomo, gratulacje, uściski dłoni, czyli wszystkie ceregiele, które mimo wyłonienia strony Przegranej i Wygranej powinny być.  Wynik był jaki był, każdy kto nie był miał później wgląd na stronie. Ale prawdziwy „cyrk na kółkach” zaczyna się kilka dni po meczu. Nie wiem dokładnie jaki czas upłynął ale było to nadzwyczaj szybko. Nadmieniam!!! Od trzech miesięcy wcześniej lub nawet więcej, każdy  zainteresowany meczem wiedział, że, jeśli mnie żadna kontuzja nie złapie, mam zamiar w tym meczu być czynnym zawodnikiem i takim też byłem. Aż tutaj nagle „ktoś”, nie wiadomo „kto”, przynajmniej ja nie wiem, bo szczerze to mnie to nawet nie interesowało na początku, wyskakuje z jakimś magicznym kulfa linkiem, co by każdy kto jest zainteresowany mógł obejrzeć, jakie to popełniłem straszne przestępstwo, gdyż wszystkich oszukałem, mówiąc że grałem w 2013tym roku… No wszystkim zainteresowanym mówię - GRAŁEM ale po co robić z tego sensację, jak ja tego nigdzie nie ukrywałem.

     W tym miejscu wrócę do ilości lat w obowiązujących „karencjach”, bo regulamin regulaminem a i tak działo się jak się działo.  „Karencja” dla zawodnika/zawodniczki trzeciej Ligi zawodowej - 2 lata, dla zawodnika/zawodniczki Ligi drugiej lub wyższej - 5 lat, lub nawet więcej w przypadku Ligi wyższej niż druga, tego nie wiem i mnie to nie obchodzi.

     I tutaj nasuwa się pytanie, ale najpierw czysta, hipotetyczna kalkulacja. Kończąc grę wraz z końcem roku 2013 do końca roku 2015 ile upływa nam czasu??? No wedle moich (aczkolwiek oczywiście mogę się mylić) obliczeń, to inaczej nie będzie niż jak w pysk strzelił 2 lata (dwa lata) czyli mniemam, że tyle, ile mi potrzeba, żeby móc zagrać w Lidze Amatorskiej. Żeby było weselej to przecież  i tak nie mogłem zagrać z początkiem stycznia 2016tego roku (Organizator powoływał się na swoją własną, nieprzymuszoną decyzję odnośnie tego, że mogę zagrać dopiero od drugiej części sezonu - z resztą wszyscy, którzy chcieli grać ). Mija mi więc, ba dwa miesiące więcej czasu ale tak jak na samym początku wspomniałem - „ z racją jest jak z dupą - każdy ma swoją” no i wyszło, że jednak nie mogłem zagrać w meczu, w którym zagrałem. „Cyrk na kółkach” zaczyna się rozpędzać. Zaczęło się dzwonienie - „grałeś? Nie grałeś?”, zebrania, anulowanie meczu, głosowania, wnioski… Jednym słowem „ja pier…”. Ludzie! To nie jest Liga, w której gra się o kosmiczne pieniądze. Liga powstała w założeniu, żeby się bawić, spotykać, tak?? Bo z tego co wiem, to wszyscy lub większość zna się tutaj od lat kilku, kilkunastu, więc ja się pytam komu na co takie ceregiele?? No chyba, że powstała w innym celu. Bo jeśli tak to ja się z niej wypisuję, bo dla mnie kłócenie się w taki czy inny sposób mimo tego, że wcześniej wszystko było powiedziane, nie ma sensu.

     Wracając do liczby lat „karencji” (powtarzam, że mogę się mylić po raz kolejny). Każdy zna przypadki, że w Lidze Amatorskiej 2015/2016 występowały Dziewczyny, którym notabene „karencja” nie minęła. Stąd moje pytanie (na które nie muszę poznać odpowiedzi) dlaczego problem dotyczył jedynie mojej, skromnej osoby? Bo wynikła tutaj w sumie troszkę nieprzyjemna sytuacja, w której w pewnym sensie okazałem się gorszy od reszty. Jak każdy wie, we wszystkich innych meczach uczestniczyć mogli wszyscy, którzy byli odpowiednio wcześnie zgłoszeni do Ligi.  Jak nie chcecie ze mną grać ( nie mówię tutaj o wszystkich oczywiście), to wystarczy powiedzieć a nie robić z tej Ligi cyrku większego, niż jest to potrzebne, bo według mnie całe to zamieszanie nie jest warte świeczki. Co poniektórzy pokazali po prostu co jest dla nich priorytetem w całej tej zabawie, bo to jest przecież tylko zabawa, w której oczywiście ktoś musi wygrać i przegrać ale każde zwycięstwo lub przegraną trzeba przyjąć z godnością zawodnika a nie szukać dziury w całym.

Odpowiadając na to pytanie, nie miałem na celu nikogo urazić, nikomu nie chciałem złorzeczyć ani nikomu ubliżyć. Po prostu przedstawiłem sytuację z własnej perspektywy, tak że za wszelkie urażone uczucia nie biorę żadnej odpowiedzialności. Jedni mogą się ze mną zgodzić, jedni nie.

Jeszcze dodam, że mianem „Organizatora” określiłem osobę Sławomira Tracza.

Za podzielenie się swoją siatkarską historią Margines Leona dziękuje Danielowi i Wojtkowi

W: Dzięki za rozmowę.

D: Dziękuję.