Wywiad z MVP meczu BUZDYGANY - JAKAKOLWIEK - Romą Kędziorą.

Margines Leona: Gratuluję nagrody !!!

Roma Kędziora: Dziękuję.

ML: Po wczorajszym sukcesie jestem...

RK: Jestem dumna i szczęśliwa i zaskoczona. Nawet teraz trudno mi uwierzyć w to co się stało.

ML: Powiem Ci w sekrecie, że analizując oddane głosy to wygrałaś głosowanie zarówno wśród kibiców jak i zawodników.

RK: Tym bardziej się cieszę i jest mi miło że zarówno koledzy z boiska jak i postronni obserwatorzy tak pozytywnie ocenili moją grę.

ML: Pochodzisz z siatkarskiej rodziny, tata grał w siatkówkę, brat gra i jest nawet kapitanem Twojego teamu, a córka gra w Dalinie Myślenice. Jak zareagowali na to wyróżnienie? Pochwaliłaś się?

RK: Jasne. Córka, gdy jej powiedziałam przez telefon o tym, to śmiała się że żartuję, bo przecież choćby w mojej drużynie są zawodnicy, którzy naprawdę dobrze grają i to regularnie, a i u naszych przeciwników nie brak osób potrafiących grać fajną siatkówkę. Dopiero gdy w domu pokazałam jej statuetkę i dyplom to uwierzyła i widać było taki błysk zazdrości ale i dumy w oku, że mama jednak potrafi.

ML: A Twój tata?

RK: Jemu jeszcze nie mówiłam, bo przez telefon nie chciałam. Dzisiaj się z nim zobaczę i powiem mu na żywo, bo jego reakcja może być bezcenna i to trzeba zobaczyć na własne oczy.

ML: A braciszek?

RK: Dumny jest jak paw (śmiech).

ML: Grasz w drużynie która w tym roku może zdetronizować dotychczasowych mistrzów, legendę ALPSPM czyli 40-LATKÓW z Wiśniowej. Wiadomo drużyna jako całość czuje presję, a Ty jako zawodnik?

RK: Nie, nie odczuwam presji. Może dlatego że ostatnio naprawdę rzadko grywałam, czy to ze względów zdrowotnych, czy też decyzją trenera byłam rezerwową, a jeszcze częściej sama rezygnowałam z gry z powodu braku wiary w siebie i ta presja czy też trema meczowa związana z wagą każdego meczu przez to była mniejsza może. 

ML: Gdzie lepiej znosić to boiskowe zdenerwowanie na boisku czy na ławce rezerwowych?

RK: Zdecydowanie gorzej na ławce. Grając czynnie pomagasz drużynie ile możesz, wkładasz niejako całego siebie w to co się dzieje na boisku, a na ławce możesz tylko słownie mobilizować i podpowiadać, mniej zależy od Ciebie.

ML: Powiem Ci że patrząc na Twój ostatni występ to faktycznie taki  siatkarski "fighter" z Ciebie. Akcje w obronie, kąsanie przeciwnika zagrywką...

RK: Daj spokój Hektor (śmiech).

ML: A które przymioty cechujące siatkarza są wg. Ciebie najważniejsze, tak w kontekście naszego amatorskiego grania?

RK: Przede wszystkim waleczność taka boiskowa, wytrwałość, wiara w swoje umiejętności (której mnie niestety brak) nieodpuszczanie piłek, zaangażowanie w grę, ale tez oczywiście co ważne w tym naszym amatorskim graniu również poczucie humoru i taki luz boiskowy, bo to pomaga czasem rozładować negatywne napięcie po nieudanych zagraniach i cementuje zespół.

ML: To teraz chyba uwierzysz w siebie po takim wyróżnieniu?

RK: No jasne!

ML: Mówisz zaangażowanie, chęć grania, walka i poczucie humoru, czyli to dla czego ta liga została w sumie stworzona. Grasz w niej od samego początku. Czy można porównać rozgrywki pierwszego sezonu Ligi i te obecne? Co się zmieniło i jeżeli tak to w jaki sposób?

RK: Powiem tak, kiedyś było faktycznie fajniej. Fajniej dlatego że ludzie grali w sumie dla siebie a wynik był sprawą drugorzędną. Może to też wynikało z tego że Wiśniowa była za każdym razem faworytem Ligi i co roku niezagrożenie wygrywała, a My jako reszta graliśmy w sumie dla zabawy. W tym roku jest inaczej. Teraz to Buzdygany mogą zdobyć mistrzostwo i zagrażają potentatowi, a ostatnie spięcia pokazują, że ta wspaniała atmosfera pomiędzy drużynami gdzieś po drodze nam wszystkim umknęła. Szkoda.

ML: Jesteś zarazem żoną, matką i kobietą czynną zawodowo. Jak godzisz te obowiązki z czynnym uprawianiem sportu. Liga to jednak regularne rozgrywki a do meczy dochodzą również treningi i to z tego co wiem to czasami nawet dwa razy w tygodniu.

RK: Ja akurat nie mam z tym problemu. Wszystko można jakoś pogodzić i mnie się to właśnie udaje. Co więcej aktywność fizyczna, czyli siatkówka, pomagają mi tak naprawdę w codziennym życiu, bo w zdrowym ciele zdrowy duch (śmiech).

ML: I na koniec. Statuetka się podoba.

RK: O tak. Mam ja na biurku i oczu oderwać nie mogę od tego pana w zbroi.

ML: Tak sobie teraz myślę, że skoro są "Fryderyki", "Oskary", "Nike" to może tego "pana w zbroi" jakoś nazwać? Masz jakiś pomysł historyczna laureatko?

RK: Nie zastanawiałam się nad tym tak szczerze,  ale jak coś wymyśle to pierwszy się o tym dowiesz.

ML: Dziękuje za rozmowę i życzę dalszych sukcesów.

RK: Dziękuje Ci również. Do miłego zobaczenia.

 A na koniec wyczekiwana i obiecana fotka laureatki z nagrodą...

... i filmik z wręczenia nagrody.

Jeszcze raz gratulujemy!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!